Film: Rise of the Planet of the Apes

Op 7 september 2011 ben ik samen met Lien, Elke en Céline naar Rise of the Planet of the Apes gaan kijken in de Kinepolis in Brussel. Rise of the Planet of the Apes is een Amerikaanse sciencefictionfilm , geregisseerd door Rupert Wyatt. De hoofdrollen worden gespeeld door James Franco, Freida Pinto, John Lithgow en Andy Serkis. De première was op 5 augustus 2011.

De film is eigenlijk gebaseerd op het boek De Apenplaneet, en dient als reboot van de eveneens op dit boek gebaseerde filmreeks uit de jaren 70. Het verhaal is in grote lijnen gelijk aan dat van de vierde film uit de originele reeks; Conquest of the Planet of the Apes. 

Dinsdag 09/08/11 - Door Gauthier Keyaerts

Rise of the Planet of the Apes

Dokter Will Rodman werkt sinds jaren keihard aan de ontwikkeling van een geneesmiddel tegen de ziekte van Alzheimer. Sterk gemotiveerd door het regresserende geheugen van zijn vader is Rodman zeer dicht bij zijn doel. Inderdaad, één van de apen van de testgroep reageert duidelijk op de laatste experimentele molecule en ziet zijn intelligente duidelijk stijgen. Maar, tijdens de presentatie van de resultaten aan farmaceutische investeerders voor dewelke Rodman werkt, barst de primaat uit en ontketent een ware woedeaanval. Het volledige project wordt dan stopgezet en alle testonderwerpen worden afgemaakt. Enkel het kleintje van het wonderbaarlijke, agressief geworden testobject wordt gered... dit om de nakomeling te verdedigen. Al zeer snel bewijst het kleintje - César genoemd - dat hij de gemodificeerde genen van zijn moeder geërfd heeft. Hij ontwikkelt een I.Q. hoog boven de normen.

'Rise of the Planet of the Apes' is zeer entertainend, maar ontbreekt aan charme en het dystopische en donkere karakter van zijn voorgangers (of dit nu de saga van eind jaren '60/'70 is of de remake van Tim Burton) is ver te zoeken. De film blijft zeer braaf, oppervlakkig (een beetje zoals de grafische effecten) en stereotiep. Een herhaling, zonder meer...

Ik ben niet akkoord met deze recensie, ik vind het een meeslepende film, een mooi aangrijpend verhaal doordat de acteurs  zich goed inleven en door de vele prachtige speciale effecten. Het is echt en must om deze film gezien te hebben.

Hier heb je de trailer van de film:

 

Ticket: 'Rise of the Planet of the Apes'

Mimulus Dance Company

Hier heb je een filmpje van Mimulus Dance Company, zo kan je zelf zien hoe zo deze voorstelling er ongeveer uit zag.

Podium: Mimulus Cia de Dança

Op 6 november 2011, ben ik naar een dansvoorstelling gaan kijken in de Meent, namelijk Mimulus Cia de Dança samen met mijn zus en mijn mama. Mimulus Cia de Dança zijn een sterke referentie in de Braziliaanse dansscène. Hun startpunt was swing, rock, fox, tango, bolero, salsa, samba en chorinho. Veel van deze namen ken ik eigenlijk niet, bij het begin van de voorstelling dacht ik 'Ouh nee, wat is dit?', maar uiteindelijk vond ik het wel heel mooi en heb ik zeker van genoten. Ik vond hun stijl eerder gaan naar modern, maar op een zeer originele manier gebracht dan wel. Hoe goed dat deze mensen kunnen dansen, zo mooi, ik wou dat ik ook zo lenig was. Mimulus Cia de Dança bestaan uit 4 vrouwen en 4 mannen,  ze dansen vaak als koppels samen en ze maken er op hun manier een originele dans van, het is gewoon één grote show om naar te kijken. Ik kreeg de indruk dat de vrouwen geleid werden door de mannen, dat ze heel de voorstelling op hun gevoel aan het dansen waren, dat ze mee vloeiden op de muziek. Het thema van de voorstelling was Por Um Fio ( aan een zijden draadje), het is geïnspireerd op Arthur Bispo do Rosario. 50 jaar zat deze man vast in een psychiatrische inrichting in Rio, tegenwoordig is hij één van de Braziliës meest bekende en vooraanstaande kunstenaars. Met de blauwe draad uit zijn inrichtingskleren borduurt hij meesterwerkjes, allemaal aantekeningen om de wereld te noteren, vast te leggen, te creëren. Por Um Fio is een eerbetoon aan de 100ste verjaardag van Arthur Bispo's geboorte en de 20ste verjaardag van zijn dood, en aan al degenen die kunst maken zonder te weten dat ze kunst aan het maken zijn. De fascinatie van Arthur Bispo voor borduurwerken en geschriften wordt in de choreografie en scenografie hertaald in in mekaar verstrengelde armen en lichamen, verwarde elektriciteitsdraden, een kluwen van koorden en licht. Het geheugen, als verstrengeling der dingen, weeft de inventaris van de wereld. Licht en schaduw zijn aanwezig, evenals krankzinnigheid en het rijke leven aan de keerzijde.

De kostuums zijn geïnspireerd op hoe patiënten gekleed waren op Colônia Juliano Moreira. Ze zijn gemaakt van afgedankte patches en stof. Met de werken van Bispo als voorbeeld, werden ze geborduurd met teksten, woorden en inventarissen.

Zoals ik dus al zei op een heel originele manier gebracht, het was fascinerend om de dansers rond licht zien te dansen en het toch niet aan te raken of helemaal verstrengeld in touwen te zien dansen. Ik raad deze voorstelling zeker aan iedereen aan.

Ik heb er spijtig genoeg wel geen foto's van, vermits fototoestellen niet toegelaten waren. Maar om jullie een idee te geven van hoe het eruit zag heb ik wel een filmpje opgezocht, dat je hierboven kan bekijken.

Popconcert: PIERCED!!

Ik ben op woensdag 2 november naar Pierced gaan kijken in de Meent te Alsemberg, samen met mijn zus Eef. Dit is de derde editie van Pierced. Het is eigenlijk een jongeren-op-het-podium-festival. 30 Tieners tussen dertien en achttien jaar gingen in op de uitdaging van CC de Meent, GC de Boesdaalhoeve en Jeugddienst Beersel. 30 jonge mensen uit de Zennevallei die staan te popelen om met hun stiekeme talent naar buiten te treden. Muzikanten, al dan niet in een groepje, zangers en zangeressen, rappers, klassieke en hiphopdansers, acteurs en actrices, modeontwerpsters, tekenaars en zelfs een goochelaar. Alles kan, alles mag. Gedurende de zomer- en herfstmaanden worden zij begeleid door 7 coaches uit de professionele muziek-, dans- en kunstenwereld. Door hen worden ze klaargestoomd om het grote podium van CC de Meent te bezetten. Maandenlang hebben ze samen gewerkt aan een avondvullende voorstelling waar al hun talenten als perfect passende puzzelstukjes in elkaar vallen. Een ontploffend goede show met diverse disciplines, met verschillende acts door elkaar geweven.

Ik vond het inderdaad een goede show, ook omdat het jongeren waren, het is heel wat anders om naar muzikanten, dansers, ... te kijken van onze leeftijd, dan oudere mensen die al veel ervaring hebben in het vak. Deze editie speelde er live een band en er traden ook zangeressen op, maar ook dansers die heel mooi verschillende stijlen naar voor brachten en zelfs een goochelaar die zijn trucs heeft laten zien. Ik heb er absoluut van genoten, mijn zus denkt er zelfs aan om volgend jaar ook mee te doen, ook omdat we mensen kennen die hadden opgetreden.

ESTHETICA 6 EMTA

6 Emta, een nieuw schooljaar, nieuwe culturele uitdagingen, ik kijk uit om nog meer nieuwe stijlen van dansen, nieuwe films, ... te ontdekken. Ik heb ervan genoten vorig jaar, sommige dingen wat meer dan andere, maar ik kijk er toch opnieuw naar uit.

Klassiek concert!

Op 14 mei 2011 ben ik naar de Elisabethzaal in Antwerpen geweest om het concert 'deFilharmonie' te zien. Ik ben gaan kijken met mijn mama en mijn zus.
We kwamen binnen in een grote zaal waar je iets kon drinken,...
Toen ging er een soort van geluid af, dat duidde dat iedereen zich naar de zaal moest verplaatsen waar het concert ging plaatsvinden. We kregen onmiddellijk onze stoeltjes aangewezen. Voor mij stond al een heel orkest klaar, ze waren hun violen, ... aan het strijken. Het eerste deel noemde ook de strijkers. Toen gingen de lichten uit en kwam de dirigent op het podium, iedereen begon te applaudiseren. Het werd stil in de zaal en de dirigent ( Edo de Waart) begon de toon aan te geven met een stokje. Ik vind het wel raar om te zien hoe de mensen van het orkest direct verstaan wat een zwaai van zo'n stokje betekent. Het was de eerste keer dat ik een klassiek concert zag, ik zou het anders nooit gedaan hebben. De eerste helft ging heette; Arnold Schönberg- Verklärte Nacht. Ik vond dat het leek op muziek dat je hoort in films in spannende en romantische scènes. In het begin kon ik redelijk goed mee volgen, maar na een tijdje vond ik het eerder langdradig en saai klinken. Toen ze gedaan hadden met spelen, ging de dirigent weg en werd er geapplaudiseert. De man ging weg en kwam daarna weer terug om mensen een hand te geven van zijn orkest en opnieuw werd er geklapt, en dit werd nog eens herhaald. Ik vond het wel best raar dat de dirigent drie keer terug komt. Daarna was het pauze en hadden we even de tijd om naar toilet te gaan en nog iets te drinken. Opnieuw ging het geluid af om te laten weten dat het tweede deel ging beginnen. Het tweede deel ging heette; Richard Strauss- Eine Alpensinfonie. Het leek alsof men de seizoenen nabootste, eerst lichte tintelingen en daarna precies allemaal gedonder. Bij het tweede deel waren er ook trompetten,harpen, drums,... bij. Er waren ook soort van bladeren waarmee men draaide, zodat men het geluid van de wind creëerde. Ik vond het na een tijdje ook weer langdradig klinken, ik kon er niet echt lang mijn aandacht bijhouden. Na het tweede deel stond iedereen recht en opnieuw werd er drie keer afscheid genomen. Toen gingen we naar huis. Ik besprak het met mijn mama, zij vond het heel mooi. Ze luistert graag klassieke muziek, en kan van zoiets genieten. Ik had er eerlijk gezegd meer van verwacht, klassieke muziek is niet echt mijn ding.

Tentoonstelling Miro

Op 24 mei 2011 zijn we voor Spaans naar de tentoonstelling van Joan Miro gaan kijken in het ING cultuurcentrum in Brussel. Zoals Claude Blondeel zegt vind ik het ook een goede tentoonstelling van hem. Hij schildert zijn gevoel, zoals een dichter een gedicht schrijft gaat Miro als pen een penseel gebruiken en een mooie beeldtaal creëren op zijn doek. Miro wil de moord op de schilderkunst inzetten, hij wil tegen de schilderkunst ingaan, tegen alles wat met realisme heeft te mken. Iedereen denkt dat zijn werk lief is bedoeld, maar eigenlijk is Miro heel negatief ingesteld, hij heeft op een moment ook veel zwarte doeken geschilderd. De gids heeft ons veel bijgebracht over Miro dat ik eigenlijk wel interessant vond(ik doe namelijk zelf tekenschool), zoals bv. dat hij altijd met lijnen werkt dat je vaak in z'n werk ziet, ook verwerkt hij altijd de basiskleuren (rood, geel, blauw) in zijn schilderijen en hij schildert ook vaak vrouwen op een nogal rare manier. In zijn schilderij gaat hij 3 elementen verwerken, namelijk aarde, lucht(vaak schildert hij vogels) en de hemel, het heelal(vaak weergegeven door sterren). Miro wilt altijd vernieuwen van stijl, hij gaat ook eens de Japanse schilderkunst uitproberen en ook gaat hij beeldhouwwerken maken van verschillende materialen(afval vooral). Het is zeer fascinerend om te zien hoe hij evolueert, op de tentoonstelling had je een boog van een stuk of 12 schilderijen van hem, waar je altijd dezelfde elementen zag in terugkomen en naarmate je verder ging werd het altijd drukker en drukker het schilderij. Hij maakt trouwens ook vaak gebruik van Franse woorden of zinnen, want hij vond Frans een mooie taal aangezien hij naar Parijs was gekomen om te schilderen want van oorsprong was Miro een Catalaan. Op een bepaald moment gaat hij ook handen en voeten in het schilderij gaan gebruiken en zijn doek in brand steken om een mooi effect te krijgen. Ook gaat hij op een heel groot doek schilderen in het zwart en als het af is gaat hij de verf er laten afdruipen, wat wel een mooi effect geeft. Ik vond het echt interessante tentoonstelling, ik ben blij dat we hiernaartoe zijn gegaan.

http://www.cobra.be/cm/cobra/expo/expo-recensies/110325-sa-miro-claudeblondeel-joos

I am number four!

Op woensdag 9/03/2011 ben ik met Joke in de Kinepolis in Brussel 'I am number four' gaan kijken. Ik vond het echt een super goede film. Het leek precies of je echt in het verhaal was, en het was nochtans geen 3D. Zoveel actie en emotie tegelijk, ook ontroerend op sommige momenten. Ik hoop dat er een vervolg komt op deze film. Mijn excuses dat de recensie niet in het nederlands is maar ik vond deze perfect omschreven:

I Am Number Four (Movie Review)

Okay, guys, this is my first movie review, so bear with me. I was going to do a normal review, I figured I'd do this instead since I just saw the movie. Today I went to see I Am Number Four, and it was amazing! I had high expectations, considering I really enjoyed the book, and I was happily surprised when it actually surpassed them. Alex Pettyfer was great as Number Four, and I think all of the actors portrayed their characters well. The story was great, and even though I read the book before, I think it was easy to follow if you hadn't read it. And wow, the special effects were great! I was totally drawn into the movie from the beginning.

--

I'm going to be honest: Pettyfer definitely added something to the movie that had nothing to do with actual acting. So maybe I'm a tad more impressed because of that fact, but I still thought it was a great movie. It was filled with action and good dialogue, and I actually cared about the characters. One thing i thought was great was how nicely everything was paced. Nothing really suffered in the transformation from book to movie, except maybe a little bit of explaining. But nothing was totally overlooked, and I was overall, really happy with what scenes were kept in and what scenes were looked over and shortened.

--

The movie isn't particularly deep, but I don't think anyone went into that theater expecting something deep really. It also had a few rough scenes; I thought the romance between Agron and Pettyfer seemed a little quick and strained, but they didn't affect the movie in a strong way. It was intense and suspenseful, and completely lived up to expectations. My favorite part was probably how great the battle/fight scenes looked. I'd recommend this one to anyone looking for a good action-adventure with some, (cough, Alex Pettyfer, cough) great actors in it. I'm looking forward to the sequel (both book and movie).

--

Rating: 4 stars

Ik ben het dus volledig eens met deze recensie ik heb van begin tot einde van deze film genoten en zoals ze hier zeggen vind ik ook dat de gevechten heel indrukwekkend zijn om naar te kijken, echt een hele belevenis. Ik vond het zelfs raar om na de film terug in de gewone wereld te zijn. En ik kijk ook uit naar een vervolg zoals ik al eerder zei. Deze film is echt een aanrader.

The King Speech!

Dit is de trailer: 

The King Speech!

Op 26 februari 2011, heb ik met de chiro, in Oostende, 'The King Speech' gezien.

The King's Speech

Door (es), 22/02/2011 - 09u07

'The King's Speech' sleepte twaalf glanzende Oscarnominaties in de wacht, waaronder die van beste film, beste regie, beste scenario, beste muziek, beste vrouwelijke bijrol, beste mannelijke bijrol en beste acteur.

Vooral die laatste is dubbeldik verdiend: Colin Firth is echt schitterend als de Britse koning George VI , een man die – net als Arno ,Samuel L. Jackson , Aristoteles , Charles Darwin , James Earl Jones , Isaac Newton , Ken Pile en Billy Bibbit – last had van een vervelend probleem: hij stotterde.
Wat dat precies doet met een mens wordt meteen duidelijk uit de beklemmende openingsscène, wanneer George tijdens een toespraak in Wembley niet verder komt dan enkele meelijwekkende, luid door het stadion weergalmende keelklanken: u zult zijn benauwdheid en zijn gêne tot in uw eigen tong, strottenhoofd en kaakspieren voelen.
Begrijpelijk dat die arme George het niet bepaald ziet zitten om zijn vader op te volgen: hoe kun je nou een goeie monarch zijn als je moet vechten voor elke lettergreep? Hoe kun je voor het volk een symbool van standvastigheid zijn als je zelf gebukt gaat onder een verpletterend minderwaardigheidsgevoel?
Hij vat zijn dilemma zélf nog het beste samen: 'De mensen verwacht dat ik voor hen spreek, maar ik kán niet spreken!'
Firth is, zoals hierboven al vermeld, ronduit subliem in de rol van de stotterende vorst, maar ook Geoffrey Rush is wondergoed als diens onconventionele Australische spraaktherapeut: zalig gewoon om die twee reuzen samen op het doek te zien.
En dan geeft het eigenlijk niet dat deze innemende buddy movie vol zit met historische fouten en verdichtingen (zo werd er met de verdiensten van Winston Churchill een beetje gefoefeld).
We stonden er zelfs amper bij stil dat koning en therapeut zich in essentie gedragen als de twee geliefden uit een typische romcom: eerst raakt het aan, dan af, en dan voorgoed weer aan. Niet te veel nadenken dus: gewoon achteroverleunen en genieten van Colin en Geoffrey.
En gelieve niet te kuchen.
Ik vind dat ze dat hier perfect hebben omschreven. Ik vond het een speciale film, soms was het wel wat saai maar ondanks dat is het een mooie meeslepende drama. Het is iets heel anders dan ik had verwacht, maar daarom noch niet slecht. Ik vond het verhaal dat erachter zat goed gevonden, origineel. De vorst wil eerst niet bij de therapeut gaan, uiteindelijk kan zijn vrouw hem toch overhalen en gaat hij naar hem toe. Lionel( de therapeut) doet speciale oefeningen met George (de vorst), zoals lezen terwijl je muziek luistert, George vindt dat allemaal bullshit en stopt ermee, maar Lionel geeft George wel noch zijn plaat mee waarop George leest met muziek in zijn oren. Thuis zette George toch eens de plaat op en hij was zo verbaast, omdat hij sprak zonder te stotteren. George ging dus terug naar Lionel om te vragen om zijn spraaktherapeut te zijn, daar begon dus hun band als goede vrienden. Lionel vraagt hem veel over zijn persoonlijk leven, wat George niet echt gewoon is, George heeft nog nooit zo'n goed gesprek gehad met iemand. Gedurende de film zie je echt hoe ze naar elkaar toegroeien en hoe Lionel George helpt zijn toespraken te houden. Je wordt meegesleept in het mooie verhaal met veel diepgang in. 

Museumdag: Museum voor Schone Kunsten!

Dit is onder andere een van de werken waar we hebben bij stil gestaan en waar de gids een woordje uitleg bij heeft gegeven. Dit is het werk van Bruegel namelijk: 'De val van Icarus'. Het gaat over Icarus die in de rechtse onderhoek aan het verdrinken is en niemand naar hem omkijkt maar dat ze gewoon verder werken. De visser doet gewoon voort met zijn werk, ook de herder lijkt zich er niet aan te storen en de boer ploegt gewoon verder.

Museumdag: Museum voor Schone Kunsten!

Op 9 februari 2011 was het museumdag bij ons op school en ik ben naar het museum voor schone kunsten geweest in Brussel. Ik heb deze uitstap gemaakt met de meisjes van onze klas(Vannyda, Celine, Elke, Lien, Elise, Mélanie). Ik vond het nog een leuke uitstap maar niet om elke dag te doen, ik ben wel meer te weten gekomen over de kunst die ze daar tentoonstellen. Bij sommige schilderijen gaf onze gids wat uitleg erbij. De gids kan daar zo diep op in gaan dat je helemaal meegaat en dat ze je dingen laat zien in het schilderij dat je daarvoor zeker nooit had opgemerkt. Je kijkt toch wel op een andere manier naar kunst daarna, met andere woorden je let op meer de dingen die je normaal nooit op het eerste zicht in het oog zouden vallen. Het eerste dat we hadden gezien vond ik het indrukwekkendst, dat was een wereldbol dat helemaal beplakt was met kevers, dat werd een heel kleurrijk mooie wereldbol, dat gemaakt was door Jan Fabre.