Op 6 november 2011, ben ik naar een dansvoorstelling gaan kijken in de Meent, namelijk Mimulus Cia de Dança samen met mijn zus en mijn mama. Mimulus Cia de Dança zijn een sterke referentie in de Braziliaanse dansscène. Hun startpunt was swing, rock, fox, tango, bolero, salsa, samba en chorinho. Veel van deze namen ken ik eigenlijk niet, bij het begin van de voorstelling dacht ik 'Ouh nee, wat is dit?', maar uiteindelijk vond ik het wel heel mooi en heb ik zeker van genoten. Ik vond hun stijl eerder gaan naar modern, maar op een zeer originele manier gebracht dan wel. Hoe goed dat deze mensen kunnen dansen, zo mooi, ik wou dat ik ook zo lenig was. Mimulus Cia de Dança bestaan uit 4 vrouwen en 4 mannen, ze dansen vaak als koppels samen en ze maken er op hun manier een originele dans van, het is gewoon één grote show om naar te kijken. Ik kreeg de indruk dat de vrouwen geleid werden door de mannen, dat ze heel de voorstelling op hun gevoel aan het dansen waren, dat ze mee vloeiden op de muziek. Het thema van de voorstelling was Por Um Fio ( aan een zijden draadje), het is geïnspireerd op Arthur Bispo do Rosario. 50 jaar zat deze man vast in een psychiatrische inrichting in Rio, tegenwoordig is hij één van de Braziliës meest bekende en vooraanstaande kunstenaars. Met de blauwe draad uit zijn inrichtingskleren borduurt hij meesterwerkjes, allemaal aantekeningen om de wereld te noteren, vast te leggen, te creëren. Por Um Fio is een eerbetoon aan de 100ste verjaardag van Arthur Bispo's geboorte en de 20ste verjaardag van zijn dood, en aan al degenen die kunst maken zonder te weten dat ze kunst aan het maken zijn. De fascinatie van Arthur Bispo voor borduurwerken en geschriften wordt in de choreografie en scenografie hertaald in in mekaar verstrengelde armen en lichamen, verwarde elektriciteitsdraden, een kluwen van koorden en licht. Het geheugen, als verstrengeling der dingen, weeft de inventaris van de wereld. Licht en schaduw zijn aanwezig, evenals krankzinnigheid en het rijke leven aan de keerzijde.
De kostuums zijn geïnspireerd op hoe patiënten gekleed waren op Colônia Juliano Moreira. Ze zijn gemaakt van afgedankte patches en stof. Met de werken van Bispo als voorbeeld, werden ze geborduurd met teksten, woorden en inventarissen.
Zoals ik dus al zei op een heel originele manier gebracht, het was fascinerend om de dansers rond licht zien te dansen en het toch niet aan te raken of helemaal verstrengeld in touwen te zien dansen. Ik raad deze voorstelling zeker aan iedereen aan.
Ik heb er spijtig genoeg wel geen foto's van, vermits fototoestellen niet toegelaten waren. Maar om jullie een idee te geven van hoe het eruit zag heb ik wel een filmpje opgezocht, dat je hierboven kan bekijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten