Podium: Send all your horses...

Op 17 april 2012 zijn we met de klas naar een theatervoorstelling, genaamd "Send all your horses", gaan kijken in de Bozar in Brussel. Ik vond het theater op zich origineel gevonden. Het dialoog tussen muziek en beeld was mooi weergegeven. Het lijkt precies een film van vroeger, met live muziek bij het beeld. 


Send all your horses gaat over een meisje dat op zoek gaat naar haar tweelingzus en dat daarbij steeds meer verstrikt raakt in haar eigen fantasie. Een mix van muziek, film en theater ondersteunt haar zoektocht. Nathalie Teirlinck - bekroond op het Filmfestival in Berlijn 2010 - zorgt voor de dromerige beelden van een schijnbaar rimpelloze wereld die onder de oppervlakte toch woelig is en vol verlangen. De muziekband van Esther Lybeert begeleidt de film live samen met een koor van vijf meisjes.  
 

Er zat een goede structuur in het theater, het verhaal was mysterieus maar het klopte wel. Ik vond het zeer rustgevend. Wat mij vooral opviel was de muziek, het geluid, het licht en de kostuums, deze theatertekens sprongen meteen in “beeld” bij mij. 

Je zag dat over de kostuums toch wel over nagedacht was. De vrouw aan de piano en de vrouw aan de drum, aan de buitenkant van het podium, droegen beide een groen kleedje; drie van de vier zangeressen in het midden droegen een simpel wit kleedje en de andere zangeres een blauw kleedje; dan had je ook nog de man aan de gitaar die ook in het blauw was gekleed. De kostuums sprongen er dus niet uit, maar dat was ook niet erg want ik denk dat dit juist de bedoeling was. Het groene en de lichte kleuren gaven het effect van de natuur weer, wat ook op de film werd getoond, waardoor je je meer betrokken ging voelen in het toneel. De kleedjes leken ook fel op wat het personage in de film aan had. Ik denk dat ze met de kostuums ook het thema probeerden weer te geven, het ging namelijk over tweelingen en de muzikanten op het podium waren elke keer per twee ongeveer hetzelfde gekleed, zoals in de film.

De muziek gaf perfect de emotie bij de beelden weer, soms mysterieus, dan weer vreugde, maar soms voorspelde het ook dat er iets zou gebeuren. De muziek en de beelden ondersteunden elkaar, waardoor je je meer betrokken voelde bij het theater. De muziek paste er zo goed bij dat ik soms vergat dat het live werd gespeeld, omdat ik werd meegesleurd in het beeld. Ik vond het wel leuk dat er verschillende soorten instrumenten aanwezig waren. Sommige insrtumenten gaven precies de natuur weer, ze zorgden voor mysterieuze geluiden, dit maakt het wel boeiend.

Het geluid bij de beelden vond ik zeker passend; dit waren vooral geluiden van water, wind, het ademen van het meisje, gelach,... De geluiden gaven mooi de omgeving weer, waardoor het voelde alsof je zelf in de natuur zat, alsof je zelf aan het lopen was, alsof je zelf in bad zat,... alsof je er een deel van uitmaakte. Het zijn eigenlijk geluiden die we constant tegen komen in het dagelijkse leven, maar waar we niet echt bij stil staan. Het meisje vertelde het verhaal bij de beelden tegen haar tweelingzus of tegen haar eigen identideit, waarnaar ze op zoek was; dit zorgt ervoor dat de beelden verduidelijking kregen. De geluiden gaven dus ook een ondersteuning aan het meisje haar verhaal.

Het licht viel elke keer op degene die de bijpassende muziek aan het maken was. Dit zorgde wel een beetje voor afleiding vond ik, want soms weet je dan niet waar je moet kijken, naar de muzikant of naar het beeld? Er werd ook een beetje gespeeld met het licht en het beeld op een bepaald moment; ze hadden verschillende spots op de muzikanten gericht en ondertussen zaten de zangeressen neer op stoelen naast elkaar en op hun werden beelden geprojecteerd; dit zorgde wel voor een mooi effect.

De muziek en het geluid zorgden dus voor een grote ondersteuning van de beelden en maakten het verhaal duidelijker voor het publiek, ze zorgden ervoor dat je werd meegesleurd in het verhaal. Het licht speelde ook een belangrijke rol, het gaf weer vanwaar de muziek kwam en soms zorgde het voor een speels effect. De kostuums maakten er een mooi plaatje van. Deze theatertekens en natuurlijk ook de muzikanten en het beeld zorgden ervoor dat het één geheel vormde. Het theater was voor mij vooral een oase van rust en kalmte, waarvan je kon genieten. 

Er was ook een nabespreking onmiddellijk na de voorstelling, waar we dan eventuele vragen kwijt konden...

Op de foto rechts zie je de zangeres, in haar groen kleedje, die de beelden constant ondersteunde met haar stem. Op het beeld zie je een tweeling die mee deden op de muziek.