The King's Speech
'The King's Speech' sleepte twaalf glanzende Oscarnominaties in de wacht, waaronder die van beste film, beste regie, beste scenario, beste muziek, beste vrouwelijke bijrol, beste mannelijke bijrol en beste acteur.
Vooral die laatste is dubbeldik verdiend: Colin Firth is echt schitterend als de Britse koning George VI , een man die – net als Arno ,Samuel L. Jackson , Aristoteles , Charles Darwin , James Earl Jones , Isaac Newton , Ken Pile en Billy Bibbit – last had van een vervelend probleem: hij stotterde.Wat dat precies doet met een mens wordt meteen duidelijk uit de beklemmende openingsscène, wanneer George tijdens een toespraak in Wembley niet verder komt dan enkele meelijwekkende, luid door het stadion weergalmende keelklanken: u zult zijn benauwdheid en zijn gêne tot in uw eigen tong, strottenhoofd en kaakspieren voelen.
Begrijpelijk dat die arme George het niet bepaald ziet zitten om zijn vader op te volgen: hoe kun je nou een goeie monarch zijn als je moet vechten voor elke lettergreep? Hoe kun je voor het volk een symbool van standvastigheid zijn als je zelf gebukt gaat onder een verpletterend minderwaardigheidsgevoel?
Hij vat zijn dilemma zélf nog het beste samen: 'De mensen verwacht dat ik voor hen spreek, maar ik kán niet spreken!'
Firth is, zoals hierboven al vermeld, ronduit subliem in de rol van de stotterende vorst, maar ook Geoffrey Rush is wondergoed als diens onconventionele Australische spraaktherapeut: zalig gewoon om die twee reuzen samen op het doek te zien.
En dan geeft het eigenlijk niet dat deze innemende buddy movie vol zit met historische fouten en verdichtingen (zo werd er met de verdiensten van Winston Churchill een beetje gefoefeld).
We stonden er zelfs amper bij stil dat koning en therapeut zich in essentie gedragen als de twee geliefden uit een typische romcom: eerst raakt het aan, dan af, en dan voorgoed weer aan. Niet te veel nadenken dus: gewoon achteroverleunen en genieten van Colin en Geoffrey.
En gelieve niet te kuchen.
Ik vind dat ze dat hier perfect hebben omschreven. Ik vond het een speciale film, soms was het wel wat saai maar ondanks dat is het een mooie meeslepende drama. Het is iets heel anders dan ik had verwacht, maar daarom noch niet slecht. Ik vond het verhaal dat erachter zat goed gevonden, origineel. De vorst wil eerst niet bij de therapeut gaan, uiteindelijk kan zijn vrouw hem toch overhalen en gaat hij naar hem toe. Lionel( de therapeut) doet speciale oefeningen met George (de vorst), zoals lezen terwijl je muziek luistert, George vindt dat allemaal bullshit en stopt ermee, maar Lionel geeft George wel noch zijn plaat mee waarop George leest met muziek in zijn oren. Thuis zette George toch eens de plaat op en hij was zo verbaast, omdat hij sprak zonder te stotteren. George ging dus terug naar Lionel om te vragen om zijn spraaktherapeut te zijn, daar begon dus hun band als goede vrienden. Lionel vraagt hem veel over zijn persoonlijk leven, wat George niet echt gewoon is, George heeft nog nooit zo'n goed gesprek gehad met iemand. Gedurende de film zie je echt hoe ze naar elkaar toegroeien en hoe Lionel George helpt zijn toespraken te houden. Je wordt meegesleept in het mooie verhaal met veel diepgang in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten